ZANDVOORT/CRIES/DUTROUX/DELBOUILLE: EEN ONDERZOEK VAN DE WERKGROEP MORKHOVEN WAARVOOR CHILD-FOCUS DE EER OPSTRIJKT

Jacqueline de Croÿ - 30 septembre 2007 - traduction: Eheu

DE GRAFDELVER DIE BANDEN HAD MET DE DUTROUX-BENDE EN DIE 15 KUBIEKE METER KINDERPORNOGRAFISCH MATERIAAL BIJ ZICH THUIS VERSTOPT HAD

2001- De Werkgroep Morkhoven, de organisatie die in 1988 begonnen was met het onderzoeken van pedocriminele netwerken, is kwaad omdat Child Focus beweerd dat de vondst van 15 kubieke meter kinderpornografisch materiaal in de woning van Jacques Delbouille in Namen, te danken is aan een anonieme tip die bij hun organisatie was binnengekomen. Het gaat hier in feite om het resultaat van een vijf jaar durend onderzoek dat opgetekend is in het proces-verbaal PV 8257/O1 van de justitiele autoriteiten in Neufchâteau, omdat het verband houdt met het dossier Dutroux.

Op 4 maart 2001 heeft de Werkgroep Morkhoven, via advocate Patricia Vandersmissen, een klacht ingediend bij de Openbare Aanklager Bourlet van Neufchateau door hem een gedetailleerd dossier te overhandigen met daarbij 21 CD-ROMs waarop tienduizenden kinderporno-foto's stonden en die ontdekt waren in de badplaats Zandvoort in Nederland.

De leider van het onderzoek, Marcel Vervloesem van de Werkgroep Morkhoven, werd gedurende meerdere weken door de politie van Neufchateau gehoord, om hem te laten uitleggen hoe de verschillende vertakkingen van het netwerk in Belgié en in het buitenland in elkaar staken. De processen-verbaal van die verhoren werden ter plekke opgesteld. Tussen de stukken die de Aanklager Bourlet vooral interesseerden, omdat hij het onderzoek naar de zaak Dutroux leidde, bevond zich een adres-boekje waarin de naam van Jacques Delbouille voorkwam, een ex-grafdelver en kandidaat voor de Groene partij bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hij was lid van C.R.I.E.S., een kinderprostitutie-netwerk, en een hij nauwe banden met Bernard Weinstein onderhouden, een van de medeplichtigen van Dutroux die vermoord werd en voor wie hij brieven schreef omdat Weinstein zelf analfabeet was.

Het parket van Neufchateau vroeg aan de Werkgroep Morkhoven om de inhoud van hetgeen ze besproken hadden niet aan de media of aan wie dan ook bekend te maken, opdat het onderzoek niet gehinderd zou worden. De Procureur Generaal Anne Thilly droeg daarop Procureur Bourlet op om het hele dossier aan het parket van Turnhout te doen toekomen in het kader van een 'aanvullend onderzoek'. De heer Decroly van het Belgische Parlement, had op 8 mei zijn hevige verontrustheid meegedeeld, omdat hij vreesde, zoals dat gebeurd was met de eerste Zandvoortse CD-ROM die de Werkgroep Morkhoven aan de autoriteiten ter hand had gesteld, dat het Gerecht van Turnhout dat dossier alleen maar zou gebruiken om de boodschapper Marcel Vervloesem te vervolgen.

De Werkgroep Morkhoven had net een aantal faxen naar het Koninklijk Paleis gestuurd om zich te beklagen over het feit dat er nog steeds geen resultaten geboekt waren in België in de strijd tegen kinderpornografie en -handel, toen Child Focus bekend maakte dat het dankzij hen was dat de 15 kubieke meter kinderporno-materiaal in beslag genomen waren. Child Focus kon niet net doen of die valse bewering een vergissing was, want ze hebben die bewering nooit gerectificeerd. Deze pas sinds kort bestaande organisatie (1998) heeft zich dus voor hun eigen publiciteits-campagne, de resultaten van een onderzoek toegeëigend dat al tien jaar voor de officiële stichting van die organisatie op gang was gebracht, zonder te bedenken dat zij zodoende de leden van een pedocrimineel netwerk de gelegenheid verschafte om de nodige activiteiten te ondernemen om bewijsmateriaal te laten verdwijnen.

Niemand begrijpt de positieve houding van het Koninklijk Huis jegens Child Focus, terwijl het andere organisaties die onbemiddeld zijn en die al jaren met hetzelfde werk bezig zijn, negeert. Child Focus wil een prestigieuse organisatie zijn door zich te beroemen op het feit dat ze over miljoenen aan fondsen beschikt, wat van een nogal slechte smaak getuigt, te meer omdat andere organisaties die op hetzelfde gebied actief zijn, geen cent subsidie ontvangen, zelfs de Werkgroep Morkhoven niet, ondanks het feit dat Albert II die groep zijn schriftelijk felicitaties had gestuurd voor het werk dat ze deden. De Werkgroep Morkhoven vraagt zich af wie het Koninklijk Huis zo ver gebracht heeft dat het deze organisatie zoveel goedgunstigheid bewijst ten koste van de oudere organisaties, en waarom.

Vandaag is het zo dat Child Focus, dat vroeger veel mensen hoop gaf, het onderwerp is van veel kritiek. Deze organisatie licht de Werkgroep Morkhoven niet in over de verdwijning van kinderen waarvan zij op de hoogte is, terwijl Morkhoven vanwege de erkenning die ze heeft gekregen van de internationale pers voor haar activiteiten tegen kinderporno en pedofilie-netwerken over contacten beschikt die haar nieuwe collega's onmogelijk kunnen hebben.

Er zijn meerdere vrijwilligers geweest die tot de schokkende ontdekking kwamen dat ze op zoek waren naar kinderen die al teruggevonden waren, zonder dat Child Focus hen daarvan op de hoogte had gesteld. Child Focus zou eveneens verzuimen haar personeel in te lichten over congressen over onderwerpen waar zij zich mee bezig houden volgens een van hun medewerkers, An.

Zo'n soort gedrag heeft geruchten doen ontstaan, als zou die organisatie een 'facade' zijn om bepaalde personen en overheidsdiensten uit de wind te houden.

Ondertussen worden er steeds meer kinderen seksueel uitgebuit en staat Internet bol van de kinderporno. Zo'n prestigieus project als een Europees centrum voor verdwenen en seksueel uitgebuite kinderen zal noch voor België iets oplossen, noch voor Europa in zijn geheel, zolang Child Focus het werk van haar collega's niet respecteert.
============================

ZANDVOORT: HET JUISTE SPOOR DAT NAAR JACQUES DELBOUILLE LEIDT EN HET VERKEERDE SPOOR VAN COMMISSARIS MARNETTE.

Auteur: Jacqueline de Croÿ.

In 1995 schreef Jacques Delbouille een brief aan de Openbare Aanklager (Procureur des Konings) Conerotte, om hem mee te delen dat een verdachte man in een witte Mercedes met een franse nummerplaat regelmatig door de straten van het dorp waar Delbouille woonde, Hantes Wiheries, reed en daarbij steeds kinderen fotografeerde. Bouillet bracht die Mercedes in verband met de ontvoering van Elisabeth Brichet, die 12 jaar oud was op het moment dat ze verdween.

In 1998 blijkt dat Delbouille voorkomt in het dossier-Zandvoort, maar het Parket van Turnhout doet niets, behalve Marcel Vervloesem arresteren omdat hij de hand op dat materiaal had weten te leggen. Pas in 2001, nadat de Stichting het materiaal aan Procureur Bourlet ter hand had gesteld, wordt er een halfhartig onderzoek ingesteld dat resulteerde in de ontdekking van 15 kubieke meter kinderporno-materiaal bij Delbouille.

Delbouille beweerde dat die kinderporno in werkelijkheid slechts bestond uit een stel politieke dossiers van zijn organisatie en dat de politie zijn homosexuele geaardheid onterecht aanzag voor een pedofiele. Hij beweerde boos dat hij alleen maar brieven had geschreven voor Weinstein, een van de medeplichtigen van Dutroux, omdat hij een publieke schrijver was, en dat hij in die tijd nog niet wist welke ongure vrienden Weinstein had.

Delbouille verzekert voorts dat Michel Decré- die bij de zaak betrokken was- een onschuldig slachtoffer van zijn eigen verleden was dat maar éen jongen die jonger dan 16 was, verkracht had. Hij vindt het shockerend dat deze crimineel daarom nu de vernieling in geholpen wordt. Een hoogwaardigheidsbekleder uit Namen zou volgens hem geprofiteerd hebben van de steun van de vrouwelijke vice-president van het Gerecht die een getuigenverklaring in zijn voordeel had afgelegd. De politie had daarop bij een inwoner van Sambreville honderdduizenden porno-foto's in beslag genomen, waarvan 2% bestond uit kinderporno, hetgeen volgens schatting van de politie neerkomt op materiaal met de omvang van een halve kubieke meter. Dat wil zeggen dat voor dat materiaal 4000 kinderen misbruikt zijn, dwz 4000 misdrijven gepleegd zijn.

Terwijl dat alles zich afspeelt, worden Raymaekers en Focan- twee zeer actieve pedocriminelen- tot zeer lange gevangenisstraffen veroordeeld wegens de productie van kinderporno en wegens kinderverkrachtingen. De Belgische autoriteiten beginnen een strafrechtelijk onderzoek waarbij materiaal in beslag genomen wordt, dat deels vernietigd wordt en deels op bevel van Justitie bewaard, terwijl ze ook opdracht geeft een gevangenis-cel te doorzoeken. De kinderporno-video's worden vernietigd op grond van de Europese wet op de privacy-bescherming die bepaalt dat persoonlijke gegevens niet langer bewaard mogen worden dan nodig is voor het strafrechtelijk onderzoek waarvoor ze gebruikt worden. Er werd maar van éen slachtoffer de identiteit vastgesteld. Kopieën van deze video's zijn overal bij pedofielen te vinden, maar niet meer bij de politie!

Raymaekers en Focan verzekerden dat Elisabeth Brichet door Nihoul- de kompaan van Dutroux- was ontvoerd in een witte bestelauto die in het blauw overgeverfd was, en dat hij haar per ongeluk vermoord had, terwijl hij eigenlijk van plan was haar aan een kinderprostitutie-netwerk in Hamburg te verkopen.

Focan beweerde dat hij twee verdwenen kinderen had begraven: Elisabeth Brichet en Ken, het broertje van Kim die vermoord teruggevonden was bij de haven van Antwerpen, nadat ze eerst misbruikt was in een kinderporno-studio die in de Zandvoort-zaak een rol speelt: "X-kiss". Maar er was niets dat de persoon van Focan verbond met het Zandvoort-netwerk of de "X-Kiss'' tak van dat netwerk, die in die tijd gespecialiseerd was in homosexuele kinderporno

Als we deze misdadigers mogen geloven, was er sprake van één grote moordpartij, maar geen van beiden noemde ooit de naam Fourniret, de man die tien moorden opbiechtte, waaronder die op Elisabeth Brichet, het meisje waarvan Focan dus beweerde dat hij haar begraven had. Men kan Fourniret en Zandvoort in verband met elkaar brengen, want het feit dat hij toegaf dat hij éen van de verdwenen meisjes uit Yonne in Frankrijk had vermoord, terwijl twee andere meisjes die daar verdwenen waren in het dossier Zandvoort aangetroffen werden, doet ons vermoeden dat hij met dat netwerk contact had.

De enige van al deze Belgische misdadigers die dus enige nuttige informatie had gegeven, hoewel die niet werd ten volle werd benut, was Delbouille, de inwoner van het dorp Hante Weherire dat op 118 kilometer afstand van het kasteeltje van Fourniret ligt.

Maar agent Marnette, een vriend van Nihoul, had het verhaal van Focan geloofd toen hij vertelde dat Ken en Elisabeth begraven waren in een verlaten kolenmijn in een moerassige buurt vlakbij rietvelden. en dat daar ook andere kinderen begraven waren, waardoor de politie begon aan reusachtige graafwerkzaamheden daar. Dat was niets dan zand strooien in de ogen van het Belgische volk; het werk kostte enorm veel geld maar was totaal nutteloos. Het getuigde ook van totale hypocrisie, want vandaag de dag werkt de studio 'X-Kiss' via het Internet, zonder dat dat iemand uit de politieke en justitiële wereld iets schijnt te deren.

Back to the top of the page