Commandant Zarmaev, geflankeerd door Jan Boeykens en Jacqueline de Cro��. De kale plek voor op zijn hoofd is het gevolg van de wond die hij daar had. Jacqueline de Cro��, 9 Mei 2011 - Vertaling: Eheu

Onze emoties en onze vreugde bij de vrijlating van commandant Zarmaev uit de gevangenis van Brugge op 26 april waren intens. Deze man is een van de weinige rebellenleiders die aan de Tsjetjseense genocide ontsnapt zijn. Hij is ook de enige die ooit vrijgelaten is uit de sectie ��individuele extra beveliging��� van een Belgische gevangenis die in staat is te onthullen wat daar allemaal gebeurt. Zijn hoofdhuid is op een plek van drie centimeter doorsnee gescalpeerd, hij is verschrompeld vanwege uitdroging en hij is van onder tot boven overdekt met lidtekens: een gevolg van zelfverminking volgens de gevangenis-arts.

Er zijn tenminste drie Belgische gevangenissen die voorzien zijn van een sectie SS (s��curit�� sp��ciale = high security) , en het bestaan van een van die speciale secties wordt geheim gehouden, namelijk die van de gevangenis van Hasselt. Dat ��staatsgeheim�� kon bewaard worden, omdat die sectie voorbestemd was voor levenslang gestraften die zich schuldig hebben gemaakt aan serie moorden en serie verkrachting van kinderen, d.w.z. aan misdrijven die waarschijnlijk voorkomen hadden kunnen worden als Justitie haar werk naar behoren deed. Zij zitten dus in eenzame opsluiting en hebben geen enkele kans ooit op vrije voeten te komen, ze sterven in de gevangenis. De SS-sectie van de gevangenis van Lantin werd gesloten n.a.v. een schandaal in 1987 en ��88, op bevel van de Raad van State, maar de andere zijn gewoon in bedrijf gebleven. Jo Vandeurzen, de ex-minister van Justitie heeft in 2008 het bestaan van die SS secties van een ��legaal fundament�� voorzien. Er werd officieel bevestigd dat er 15 SS-cellen in de gevangenis van Lantin bestaan en 10 in de Brugse gevangenis. Het is niet bekend hoeveel er in de gevangenis van Hasselt zijn, want ����n jaar opsluiting in een van de cellen daar bleek het niet mogelijk te maken daar achter te komen.

De opvolger van Vandeurzen, Stefaan de Clerck, heeft drie van die strafcellen gereserveerd voor Tsjetjseense politieke vluchtelingen in afwachting van hun proces, wegens hun vermeende ��gevaarlijkheid��. De eerste is er een jaar geleden opgesloten terwijl hij kanker had die niet behandeld werd tijdens zijn verblijf daar. Hij zit er nog steeds, zijn lichaam is inmiddels misvormd door zijn ziekte. De rechters roepen hem elke twee maanden op, om hem mede te delen dat het onderzoek nog wordt voortgezet, wat betekent dat zijn proces elke keer wordt uitgesteld. Commandant Zarmaev heeft in die zelfde gevangenis een jaar lang in zo���n strafcel verbleven , met de bedoeling hem er niet levend uit te laten komen. De derde Tsjetjseen, die zijn benen in de oorlog verloren had, is er 4 maanden opgesloten geweest, terwijl hij helse pijnen leed, en hem een medische behandeling geweigerd werd...Wegens het feit dat er gevaaar bestond dat hij de benen zou nemen in zijn rolstoel.

Deze SS-cellen werden ge��nstalleerd naar voorbeeld van de ��Austsralische electronische dierentuin���, die in 1975 gesloten werd omdat het principe ervan in tegenspraak was met de plicht tot bescherming van de mensenrechten. Het oppervlak van die cellen is een paar millimeter groter dan 5 vierkante meter. Ze zijn speciaal ingericht om zo weinig mogelijk comfort te bieden door de ruimte zo klein mogelijk te maken en van zo weinig mogelijk verlichting te voorzien. Elke cel is bovendien voorzien van een traliehek, -die van Hasselt zijn diagonaal aangebracht. zodat er een driehoekige kooi ontstaat.

Het bed in de cellen heeft de breedte van een brancard, plus minus 65 centimeter. De gedetineerde heeft geen recht op een tafel en een stoel om hem in staat te stellen een brief te schrijven. De cellen in Brugge hebben een breedte van 1m40 en een lengte van 3m60. ������ze zijn beter������, zegt de commandant, ������ want daardoor kun je langs het bed heen en weer lopen������. De ramen van de cellen in Hasselt zijn piepklein en van doorzichtig glas, behalve in de SS-isoleercellen������ , waar het venstertje van ondoorzichtig glas is. De straf bestaat uit het de gevangene in het donker op te sluiten. De vensters in de cellen in Brugge zijn ��beter�� omdat ze groter zijn, maar ze zijn van ondoorzichtig glas achter (?) een witte muur. In de Hasseltse cellen doet de televisie het, maar in Brugge is haar functie louter decoratief. Het toilet is voorzien van een systeem dat de bewakers in staat stelt om de stortbak te blokkeren zodat de gevangene gedwongen kan worden in de stank van zijn eigen uitwerpselen te zitten.

Het eerste essentiele onderdeel van de SS-behandeling, is een ��scala aan mogelijkheden om de gevangene van zintuiglijke indrukken te beroven��� waaruit iedere gevangenis een selectie maakt naar eigen inzicht, die ��van geval tot geval bekeken wordt�� , en waarvan het eerste gevolg is dat de gevangene het recht ontnomen wordt om voedsel en andere produkten te kopen waar de andere gevangenen wel over kunnen beschikken. Ze kunnen dus geen fruit, verse groenten en zuivelprodukten of mineraalwater kopen. De moslims in de gevangenis worden ook prote��nen onthouden, want het reguliere dieet bestaat uit een kwart worstje varkenvlees per dag.

Ongetwijfeld is hun vluchtgevaarlijkheid de reden waarom ze elke dag aardappelpuree met een paar sperziebonen op het menu krijgen. Wegens hun 'gevaarlijkheid�� ook allicht krijgen de gevangenen in de SS-cellen van Brugge 's ochtends geen brood. Ze krijgen enkel koffie zonder suiker geserveerd.

Gezien het feit ������dat ze niets te verliezen hebben, en tot alles in staat zijn������, hebben ze 23 uur per dag niet het recht op enige afleiding, bijv. lezen of werken. In Brugge worden tandenborstels, tandpasta, familiefoto���s, pantoffels, kranten, radio, televisie en zelfs pols-horloges als gevaarlijke afleiding gezien. Gezien het suicide-risico, schrijft de ' normale behandeling��� de bewaarders van de Brugse gevangenis voor om elk kwartier met fel licht door het luikje in de deur te schijnen, waarbij elke keer het luikje met veel lawaai geopend en weer dicht gesmeten wordt, waardoor de gevangen steeds wakker gemaakt worden.

De gevangenen in de isoleer-cel hebben recht op een uur luchten per dag in een kooi zonder dak van twee bij drie meter. Ze hebben geen recht op luchten en lichaamsbeweging in de binnenplaats van de gevangenis. Hun enkels zijn geketend op een manier dat ze geen passen groter dan 30 centimeter kunnen zetten, terwijl hun polsen op hun rug geboeid zijn, -behalve natuurlijk voor de gedetineerden zonder benen, natuurlijk. ������Ze halen de boeien zo strak mogelijk aan������, vertelt de commandant. ������ Dat doet pijn������. Zodoende hebben ze het recht om elke dag een uur lang gemarteld te worden.

De behandeling van deze gevanenen geeft ze het recht op een kwartier bezoek achter glas, waardoor de familieleden elkaar niet kunnen aanraken. De procedure wat betreft het heen en weer lopen tussen de cel en de bezoekruimte is zo geregeld dat er geen enkel fysiek contact mogelijk is tussen de gevangene en de bewaarders zonder dat ze daar wederzijds mee instemmen. Dat houdt hier in dat als de gedetineerde bereid is naar de bezoekersruimte te gaan, hij zich met zijn rug tegen de getraliede deur dient te plaatsen, waarna een bewaarder de boeien om zijn polsen aanbrengt, en een tweede die om zijn enkels. De getraliede deur en de hoofddeur van de cel mogen enkel geopend worden madat het de gedetineerde onmogelijk gemaakt is met voeten of handen te schoppen of slaan. Tijdens het bezoek worden de gevangene de boeien afgedaan, waarna ze weer worden aangebracht voor een kleine gratis martel-sessie bij het teruglopen naar de cel.

Deze laatste veiligheidsmaatregel, behalve het sadistische strak aanhalen van de boeien, is alleen te rechtvaardigen in het geval van agressieve psychiatrische patienten in een ziekernhuis die niet op een andere manier in bedwang zijn te houden. De wet en de orde van artsen schrijven namelijk voor dat dit soort pati��nten alleen gedetineerd mogen worden gehouden in een setting waar voldoende professioneel verplegend psychiatrisch personeel voor handen is. Toch is het de gewoonte dat ambtenaren zonder enige medische opleiding nog niet veroordeelde gevangenen die op een proces wegens een gewetensmisdrijf wachten, tot een behandeling veroordelen die alleen toelaatbaar is in een ziekenhuis. Belgi�� weigert te voorzien in zulke centra, omdat ze de ��gevaarlijke terroristen�� op dezelfde manier wenst te behandelen als psychiatrische patienten.

De directeur van de gevanenis is de enige die het recht heeft om de deur van de cel te laten openen om de gevangene onder dwang zijn cel uit te halen, of tussen 10 uur ��s avonds en 6 uur ��s ochtends, dat vanwege de wet op de bescherming van de privacy. De procedure vereist dat de directeur persoonlijk vast stelt dat er sprake is van een noodsituatie voordat hij opdracht geeft tot het openen van de deur om de gevangene uit zijn cel te halen of die tussen genoemde uren te betreden. In het geval dat in zo���n situatie tot het openen van de deur wordt overgegaan, kan de gevangene rekenen op extra beveiliging door de verplichte aanwezigheid van zes bewaarders. Aanvankelijk was het mogelijk voor de gedetineerde om zijn celdeur van binnen op slot te doen, zodat men in zulke gevallen er ook nog een slotenmaker bij diende te halen. Maar ��de wettelijke regeling�� die Vandeurzen heeft ingesteld heeft dat voortaan onmogelijk gemaakt.

De directeur van de Brugse gevangenis heeft op een nacht in November 2009 bevolen tot het openen van de celdeur van commandant Zarmaev, op grond van het bestaan van een ��bedreiging voor de bewaarders�� die van de gevangene zou zijn uitgegaan. Welnu, de procedure verbiedt de bewaarders de deur 's nachts open te maken en het SS-beleid dwingt hen om de gevangene uitsluitend wanneer deze aan handen en enkels geboeid is, uit zijn cel te laten. Daaruit volgt dat het technisch onmogelijk is dat een gedetineerde die in SS-behandeling zit wie dan ook bedreigen kan.

De geldende procedure wil dat de directeur persoonlijk een noodsituatie heeft geconstateerd voordat het interventie-team mag optreden 'om de gedetineerde die een gevaar vormt voor zijn bewaarder te neutraliseren�� , d.w.z. dat dat alleen mogelijk is nadat een bewaker de persoonlijke levenssfeer van de gevangene heeft geschonden. De genoemde interventie-teams ��krijgen een speciale training van een maand en een toelage van 150 euro per maand wegens het gevaarlijke werk dat ze doen��. In werkelijkheid gaat het om de 'Vandeurzen methode��� waardoor teams van zes bewaarders aangesteld kunnen worden, en de genoemde procedure in het geheim kan worden uitgevoerd.

Omdat de directeur van de gevangenis hevig bevreesd was voor de lichaamskracht van de commandant, heeft hij de bezetting van het interventie-team verdubbeld, wat wijst op een van te voren opgezet plan. Want hij heeft moeten zorgen voor de aanwezigheid van twee interventie-teams terwijl er normaliter op elk moment in de gevangenis slecht ����n enkel team voorhanden is. Om �� de commandant die de bewaarder bedreigde te neutraliseren��, zijn er dus twaalf mannen zijn cel in gestormd, om met een matras boven op hem te gaan zitten en hem vervolgens drie ribben te breken en hem te slaan totdat hij bewusteloos was. De commandant zag evenwel nog gelegenheid bij zijn bewaarders te informeren waarom hem deze behandeling ten deel viel. Het antwoord was dat de orders ��van hogerhand kwamen�� en 'dat dat nu eenmaal hun werk was, dat ze zo hun boterham verdienden��.

Intussen was hij al veroordeeld op 21 November 2009 tot negen dagen opsluiting in �� de straf-isoleercel���, waar hij dus in niet meer dan een T-shirt gekleed in terecht kwam, in een onverwarmde cel, zonder deken, zonder toegang toen zijn winterkleding, met drie gebroken ribben, - die uiteraard verkeerd aan elkaar groeiden. Het gevangenis-reglement schrijft voor dat de arts toeziet dat de gedetineerde geen gezondheidsschade oploopt als gevolg van de sanctie die de Tuchtcommissie van de gevangenis hem oplegt. Hij moet vervolgens elke dag in gezelschap van de onder-directrice van de gevangenis de gevangene bezoeken en er op toezien dat zijn gezondheid de strafmaatregel niet ontoelaatbaar maakt. Het is die zelfde arts die toen toestemming heeft gegeven voor nog een extra dag opsluiting van de commandant in de isoleer-cel, op 1 december, toen het buiten 5 graden was. Die arts wordt terzijde gestaan door een psychiater uit het St. Jans ziekenhuis van Brugge die de helft van zijn werkweek besteedt aan werk in de gevangenis van die stad.

Als ik de getuigenissen die er zijn over wat er gebeurd is, buiten beschouwing laat, blijft het bewijs van het direct observeerbare feit van de drie als gevolg van het ontbreken van chirurgische behandeling verkeerd dichtgegroeide ribben, en dat van het SS-reglement dat het onmogelijk maakt dat een bewaarder ooit door een gedetineerde fysiek bedreigd kan worden. Bovendien is de procedure waarvolgens commandant Zarmaev behandeld is, voorzien door de wet die een verbod legt op het langer dan twee maanden opsluiten van gevangenen in de isoleercel ������behalve als het feit dat hij recidiveert de verlenging ervan rechtvaardigt������. En op die manier heeft men commandant Zarmaev dus 23 maanden lang in de SS- isoleer cel kunnen gevangen houden.

Op 5 Januari 2010 werd hij overgebracht naar de gevangenis van Oudenaerde. Op 12 Januari kwamen vier agenten van de federale politie hem ophalen om negen uur ��s ochtends om hem naar zijn proces voor de rechtbank van Gent te brengen. Ze boeiden zijn handen achter zijn, ketenden zijn enkels, bonden hem een blinddoek voor, zetten hem een bivakmuts op het hoofd, en lieten hem in het politiebusje stappen. Vervolgens sloegen ze hem in elkaar omdat hij naar hun zin te luidruchtig bidde, waarnaar ze hem 20 minuten later onder het bloed terugbrachten naar de gevangenis van Oudenaerde waar de arts zijn wonden met negen hechtingen moest dichten. Tussen de bedrijven door was hij tot 15 maanden detentie veroordeeld voor een gewapende overval die door het slachtoffer ervan, een andere Tsjetsjeense vluchteling aan een Albanees werd toegeschreven.

Dit keer bewijst het reglement dat de bevelen vanuit het ministerie van Justitie in Brussel moeten zijn gekomen. Want ook hier werd de wettelijke procedure niet gerespecteerd en alleen de directie van het gevangeniswezen is gerechtigd die procedure te wijzigen. Het transport van gevangenen wordt geregeld door personeel op de plaats van detentie en op de plaats van bestemming. Het moet dus de algemene directie van het gevangeniswezen zijn geweest die de taak van het justitie personeel in Oudenaerde en Gent overgeheveld heeft naar die van Brugge. Het gevolg van deze opzettelijke inbreuk op de reglementaire procedure was dat de gedetineerde niet aanwezig kon zijn bij de valse rechtszaak die het ministerie van Justitie had opgezet om hem zonder wettige grond in detentie te kunnen houden (?).

Commandant Zarmaev werd in Maart 2010 naar de gevangenis van Hasselt gestuurd, nadat zijn status van politiek vluchteling hem afgenomen was. De psychiater aldaar kijkt de gedetineerde aan en stelt de diagnose van acute schizofrenie, zonder hem ook maar een vraag te stellen. Hij schrijft een neurolepticum (Clopixol) voor dat in zijn eten en koffie wordt gemengd.

De commandant merkte dat hij gedrogeerd werd toen hij de bijwerkingen van dat medicijn- die binnen het kwartier na inname optreden, voelde, namelijk duizeligheid, trillende handen en zelmoord neigingen. Daarom besloot hij uitsluitend nog brood te eten en water te drinken en het voedsel waar de drugs aan waren toegevoegd te weigeren. In Russische gevangenis is het serveren van dat soort voedsel een gangbare praktijk waarmee men probeert gevangenen tot zelfmoord aan te zetten. A.g.v. van het feit dat het hem verboden werd fruit, groenten en melk uit de gevangenis-cantine te betrekken, raakte de commandant uitgehongerd, en ziek vanwege vitaminen-gebrek en kalk-gebrek. De arts handhaafde het verbod voor hem om fruit te kopen, zelfs toen de botten van zijn nek bijna door zijn huid heenstaken. Omdat het hem niet lukt om Zarmaev te drogeren, schreef hij het gebruik van pijltjes gevuld met een langwerkend neurolepticum voor, ��en keer per maand, te beginnen vanaf Januari, die met een pistool dat men in de dierentuin gebruikt in zijn lichaam werden geschoten.

De Clerck heeft zich de macht van een dictator toege��igend door op 8 Maart 2011 de deportatie van commandant Zarmaev naar Rusland te bevelen , vier dagen nadat de rechtbank had geoordeeld dat het Russische uitleverings-verzoek niet ingewilligd mocht worden, - hij dacht het zelfs overbodig om het Hof van Beroep om haar mening te vragen. Russische rechters hebben de gewoonte om vonnissen van doodstraf tegen betaling in te trekken. De broer van een Tsjetsjeense vluchteling die door De Clerck was gedeporteerd, heeft zo bijv. zijn gevangenisstraf tot 5 jaar kunnen terugbrengen voor de som van 20.000 euro.

Onze dictator rekende op de dood van de commandant om de Raad van State de gelegenheid te geven de procedures tegen hem als vervallen te verklaren. Mannen met kaalgeschoren hoofden en getatoe��erd lichaam, maar in uniform, kwamen hem ophalen voor het bezoek van zijn broer, op 15 April. Het ging waarschijnlijk om mede-gevangenen, want ze wisten precies wat de voorgeschreven procedure was, terwijl gewone bewaarders nooit tatoeages dragen. Ze deden hem zijn boeien om, zo strak mogelijk aangehaald om zo heftig mogelijke pijn te veroorzaken, en ze namen hem mee uit zijn cel. Ze trokken zijn armen achter zijn rug omhoog om hem te laten ineenkrimpen van de pijn, en daarna gaven ze hem nog een schop zodat hij op de grond viel, om hem tenslotte in elkaar te slaan totdat hij het bewustzijn verloor.

Dat was de aanleiding waarop Zarmaev tot negen dagen straf-isoleercel veroordeeld werd, wegens ������het uitlokken van een conflict met de bewaarders met de bedoeling om aan zijn uitzetting te ontkomen������. Men beweerde dat hij er in geslaagd zou zijn, compleet met gebonden handen en voeten, en met de lichaamsconditie van een concentratiekamp-overlevende, om ������ twee bewaarders het ziekenhuis in te slaan������. Vervolgens werd hem elk voedsel en drinken geweigerd, zodat hij in een toestand van uitdroging kwam te verkeren die gewoonlijk binnen drie dagen tot de dood leidt, omdat hij niet in staat was om op te staan, wat ��volgens het reglement�� een voorwaarde is om zijn handboeien los te maken.

Deze moordpoging is echter mislukt omdat na vier dagen de zus van de krijgsheer ons op het Internet had gevonden, en dat wij niet stilzwijgend instemmen met een Staats-misdrijf. Vervolgens werd Zarmaev naar Brugge overgebracht om de bot-diepe wonden die hij had a.g.v. van het vier dagen lang dragen van extreem strakke boeien, te laten verplegen. Die bekentenis van de kant van Justitie dat die verzorging nodig was, is het bewijs dat er feite sprake was van een dubbele moordaanslag, want het regelement ���verplicht��� de bewaarders tot het op de rug boeien van de handen van de gedetineerde, terwijl het fysiek onmogelijk is om een beker water in te schenken of hem leeg te drinken met je armen op je rug gebonden.

De dictator had de keus tussen het ��natuurlijk�� laten overlijden d.w.z. vermoorden van de commandant door hem de nierdialyse te weigeren die hij nodig had in zijn toestand van extreme uitdroging, of om hem in het psychiatrische ziekenhuis op te sluiten, wat hem levenslang zijn vrijheid zou hebben gekost. Maar het SS-regime van de Hasseltse gevangenis is het niettemin niet gelukt om hem voldoende te drogeren (met drie pijltjes Clopixol-depot) om zijn psychiatrische opsluiting te rechtvaardigen.

Het SS-blok van Brugge beschikt over zes teams van zes bewaarders zoals voorgeschreven door de wet ������om gedetineerden te neutraliseren die bewakers fysiek bedreigen������ en om ze onvrijwillig uit hun cel te halen om ze gedwongen te drogeren.

Het team wordt geleid door een gewichtige druktemaker die geheel in een geplastificeerd uniform gehuld gaat, klaarblijkelijk om te voorkomen dat hij herkend wordt. Dit uniform bestaat uit een overall, sloffen, handschoenen en een bivakmuts. Er is niets dat je in staat stelt hem te herkennen, behalve het regelement van de gevangenis dat hem voorziet van de titel van verpleegkundige of arts, gezien het feit dat hij het recht heeft om injecties toe te dienen aan gevangenen. Het zou dus om de part-time psychiater van de gevangenis kunnen gaan, die genoeg tijd heeft en de vereiste capaciteiten om de gedetineerden van de zes SS-blokken van de gevangenis aan een gedwongen medicatie te onderwerpen. Zo���n operatie vergt maar 20 minuten per gedetineerde.

De gemaskerde man die de operatie leidt, zegt geen woord tijdens zijn optreden om te voorkomen dat de gevangene zijn stem kan herkennen. De bewaarders komen de cel binnen, die zo smal is dat de gedetineerde op zijn bed moet gaan liggen. Ze hijsen hem in zijn dwangbuis die hem verhindert zijn armen en benen te bewegen, en dan zetten ze hem in een rolstoel. De leider van de operatie stopt het neurlopticum in zijn mond en drukt zijn kaken op elkaar. Commandant Zarmaev echter parkeert de pil in een holle kies, todat hij weer naar zijn cel teruggebracht wordt, alwaar hij het gif in de toiletpot spuugt. Het grote voordeel van zo���n procedure, als je zo gelukkig bent dat je een kies met een gat erin hebt tenminste, is dat je voedsel voortaan niet meer vergiftigd wordt. Zodoende kon onze commandant opnieuw beginnen te eten en wat kilo's aankomen.

De Raad van State, die van mening was dat ������er veel tijd nodig zou zijn������ om in dit netelige geval tot een bevredigende oplossing te komen, besloot niettemin in record-tijd dat de minister het recht had om een door haar onderbouwd vonnis in vraag te stellen zonder eerst het Hof van Beroep te raadplegen. Ironischerwijs heeft het Europese Hof voor de Rechten van de Mens niet begrepen dat zij ingeschakeld was om een historisch vonnis van de Raad van State nietig te verklaren, waardoor Belgi�� op 1 April 2011 officieel tot een dictatuur is verklaard. Het Hof verklaarde op 5 April dat ������de eiser niet naar Rusland mocht worden uitgezet, in afwachting van de beslissing door de Raad van State in de beroepszaak in deze������.

Er heerst een dermate grote chaos bij het Hof van Straatsburg, dat faxen erin zoek raken, waardoor een verzoek om urgente ziekenhuisopname van Zarmaev niet in behandeling kon worden genomen. Het resultaat van dat alles is dat De Clerck niet meer het recht heeft om de commandant aan Rusland te verkopen, maar dat hij hem niettemin tot aan zijn dood in gijzeling mag houden, en zijn vrijlating mag vergezeld doen gaan van het verbod op toegang tot de voor hem noodzakelijke medische zorg. Dat was werkelijk een groot kado voor de dictator. Die kans kon hij niet weigeren, gezien dat er geen enkele politieke oppositie is in Belgi�� en dat de vonnissen van de Raad van State niet door haar zelf herroepen kunnen worden.

Dus zijn we naar de Rechtbank in Luxemburg getogen, de hoogste rechtbank in de EU op het gebied van Europese wetten.