 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
WEEKZandvoort
Temse/Madeira
netwerk
In 1992 was de vzw Werkgroep Morkhoven gekend voor haar akties rond de isoleercellen in het kinderziekenhuis 'Good Engels' van de Openbare Dienst voor Maatschappelijk Werk (OCMW) te Antwerpen. Door de instelling constant in de gaten te houden, ontdekte de Werkgroep tal van wantoestanden. Professor Psychiater Cosyns van de naar hem genoemde 'Commissie Cosyns' die de kwestie op een zogenaamd onafhankelijke wijze moest onderzoeken, stelde echter geen enkele onregelmatigheid vast. In het rapport dat de federale politie opmaakte, stond nochthans te lezen dat heel wat jongeren zodanig mishandeld werden dat zij met gebroken armen of benen in de isoleercellen terecht kwamen. In het rapport was zelfs sprake van een vijfjarig meisje dat in een isoleercel was overleden.
Zowel de kinderen als de jongeren in de instelling reageerden opgetogen over de akties van de Werkgroep Morkhoven en zagen de akties als een overwinning op het jarenlange verplichte stilzwijgen. Zij spraken zonder vrees over de momenten dat zij de instelling waren ontvlucht en zij de bus naar de Temse, een dorpje op 17 km van Antwerpen, namen. Zij lachten zonder de ernst te begrijpen van wat zij vertelden. In Temse hadden zij afspraken met Norbert De Rijck, een man die als receptionist werkzaam was in het OCMW-ziekenhuis te Temse en die hen betaalde voor pornografische foto's. De jongeren namen ook deel aan sexfuiven.
De vzw Werkgroep Morkhoven stuurde enkele onderzoekers naar Temse om te achterhalen wat er precies gebeurde. Zij bezochten de bars, legden hun oor te luister en stelden hier en daar wat vragen. Tientallen ouders en familieleden van de minderjarigen werden opgespoord en gecontacteerd maar het was moeilijk om hen van de ernst van de situatie te overtuigen. Ze waren bang om het OCMW aan te pakken omdat men grotendeels afhankelijk was van OCMW-uitkeringen of op sociale huisvesting van het OCMW kon rekenen. Op een bepaald moment konden zij hun angst overwinnen en begonnen zij hun verontwaardiging te uiten. De zaak ontplofte als het ware. De kinderen werden beschermd maar de misdadigers bleven vrij.
De eigenaars van de bars
waren woedend. Een van hen diende een klacht in, en beweerde dat Marcel
Vervloesem van de vzw Werkgroep Morkhoven ermee had gedreigd om hen aan
te geven voor het bezit van kinderpornografische foto's. Zij beweerden
dat Marcel Vervloesem hen aanbood om in ruil voor geld te zullen zwijgen.
Marcel Vervloesem werd aangeklaagd en, na door de politie te zijn verhoord,
zelfs gedurende enkele weken in de gevangenis opgesloten.
Op hetzelfde moment betaalde een vrouw die handelde in pornografische
videos, één van haar vriendinnen en twee mannen om Marcel
Vervloesem van zwendel te beschuldigen.
Een bejaardeman die zich bij de vzw Werkgroep Morkhoven vrijwillig had
aangeboden om mee pamfletten te verdelen, werd door zijn geadopteerde
zoon van seksueel misbruik beschuldigd. Voor de pers en de justitie die
het schandaal rond de isoleercellen en de kinderprostitutie hadden stilgezwegen
was dit een ideaal moment om de Werkgroep Morkhoven en Marcel Vervloesem
in discrediet te brengen. In plaats van om de mishandelende en misbruikte
kinderen en de gezinnen die daarvan mede het slachtoffer werden, te geven
of de adoptieregelingen in vraag te stellen, liet men de bejaarde man
als een 'lid van de vzw Werkgroep Morkhoven' doorgaan en probeerde men
de vzw Werkgroep Morkhoven als een pedofielenvereniging voor te stellen.
De leden van de vzw Werkgroep Morkhoven werden, zoals dit reeds het geval
was bij de akties rond de isoleercellen, als misdadigers behandeld. De
politie hield ze aan en ondervroeg ze voortdurend en doorzocht hun huizen.
Het gerecht van Turnhout verplichtte Marcel Vervloesem om zich aan een
gerechtelijk geestesonderzoek te onderwerpen.
Daar kwam pas verandering in toen één van de criminelen
uit Temse aan de pers bekende dat hij valse beschuldigingen had geuit
om te verhinderen dat de vzw Werkgroep Morkhoven het prostitutienetwerk
waarvan hij deel uitmaakte zou onderzoeken. Onderzoek van de Werkgroep
wees uit dat men 50.000 franken aan de handelaarster in pornografische
video's had gegeven om Marcel Vervloesem aan te klagen. Een grafologische
expertise wees uit dat er van een schriftvervalsing gebruik werd gemaakt.
De handelaarster werd tenslotte veroordeeld worden tot 6 maanden werkstraf.
Omdat er niets tegen het kindermisbruik werd ondernomen, ging de vzw Werkgroep Morkhoven verder met haar acties. Zij deelde op een bepaald moment mede dat zij de ingang van het gerechtsgebouw te Turnhout dat zich op een kunstmatig eiland bevindt, zou dichtmetselen. Toen zij met enkele kruiwagens, bakstenen en zand en cement arriveerde, stonden er twee politiewagens met tot de tanden gewapende politieagenten klaar om de aktie te verhinderen. De Werkgroep deelde toen pamfletten uit aan de toegestroomde nieuwsgierigen.
Tijdens een misschien iets minder smaakvolle aktie lieten aktievoerders van de vzw Werkgroep tientallen muizen los en krekels los in de Vlaamse Yzertoren. Een aantal politici die zonder enige belangstelling de akties van de vzw Werkgroep Morkhoven hadden gadegeslagen, reageerden natuurlijk woedend. Het bestuur van het Yzerbedevaartcomité dreigde ermee om de vzw Werkgroep Morkhoven gerechtelijk te laten vervolgen. De Vlaamse pers die de kindermishandelingen en kinderprostitutie dood had gezwegen, heeft nog jarenlang over deze aktie geschreven.
Uiteindelijk werd Nobert De Rijck door
de politie van Waarle in Nederland, aangehouden. Ook Lothar Glandorf,
eigenaar van een kinderbordeel in Rotterdam, en Robert Van Der Plancken,
een jonge Belgische prostitué uit Amsterdam, die beiden in de kinderpornozaak
Zandvoort zouden opduiken, kwamen daarbij ter sprake. Alhoewel de Belgische
Justitie de bewijzen voor de criminele feiten al drie jaar lang in haar
bezit had, was De Rijck heel die tijd als receptionist van het OCMW-ziekenhuis
kunnen blijven werken en was hij vrij om kinderen en jongeren voor pornografische
foto's te ronselen.
