Zandvoort - Coral

Toen de rechter zijn broek uittrok om Nordine te gaan misbruiken

Jacqueline de Croÿ - 2005 - Traduction: Eheu

Le Coral werd beroemd in 1977, in de tijd dat schrijvers romans publiceerden over hun liefdesbelevenissen met kinderen die 'vrijwillig' met een sexuele relatie instemden, in pompeuze verhalen die op rijm gesteld waren, alsof dat hun misdaden kon verhullen. Het ging hier om een 'levensplek' voor psychotische en autistische kinderen die ingericht was door een beweging die de bedoeling had om de erkenning van het recht om anders te zijn te bevorderen, en het recht op tederheid en liefkozingen....van oude varkens die een stijve krijgen van kinderen. Het ging om een 'filosofisch debat' en om de 'sexuele vrijheid' van emotioneel gehandicapte kinderen, dingen waarvan le Coral dacht dat ze deel uitmaakten van een 'nieuwe soort van therapie'.

Twee jonge patienten zouden op een dag alleen gelaten zijn in le Coral, terwijl hun begeleiders met de andere patienten naar een feest in het dorp waren gegaan. De jongste van de twee, 11 jaar oud, werd dood gevonden, met zijn hoofd in een emmer water, verdronken. De lijkschouwing wees uit dat hij anaal verkracht was. De oudste werd schuldig bevonden maar ontoerekeningsvatbaar verklaard en hij werd in een psychiatrische instelling opgesloten, alsof het normaal was dat hij zijn vriendje op die manier had willen 'helpen', of dat psychotische en autistische kinderen alleen gelaten werden zonder dat dat er iemand bij hen was die op ze lette.

In 1992 ontmoette Jean-Claude Krief Willy Marceau, dichter en kinderpooier, beiden waren 21 jaar oud. De eerste introduceerde de tweede bij le Coral in Aimargues, een prachtig dorp in Zuid-Frankrijk. Het wachtwoord om bij die instelling binnen te komen bestond uit het feit dat je 'Het is Duidelijk Zichtbaar: Ik Hou van U' van Claude Sigala gelezen had. Sigala was de stichter van le Coral en hij was cineast. Jaen-Claude Krief had heel zijn jeugd in instellingen doorgebracht wegens de gezondheidsproblemen van zijn ouders. Hij had een erg slechte herinnering overgehouden aan de 'duidelijk zichtbare liefde' waaraan in hij in zijn kindertijd gedwongen was geweest gehoor te geven, maar hij had de test van het boek doorstaan en zodoende wist zich een plaats in le Coral te verwerven als begeleider van de gehandicapte kinderen die daar verbleven.

In de periode dat hij daar werkte, zag hij een hele stoet leden van de pedo-socialistische Internationale langskomen die de jonge patienten 'verpleegden': o.a. gezeten ministers en ministers in spe en verder een hele bende perverse dandy's die er kwamen om de kinderen op hun gemak te misbruiken, wetend dat ze altijd zouden zwijgen over wat er met hen gebeurde. Hij vond een koffer vol kinderporno-foto's, en op een van die foto's was een van de leidinggevenden van de inrichting, een franse rechter, te zien terwijl hij bezig was de arme Nordine sexueel te misbruiken. Nordine was toen 11, en hij zal nooit iets over het gebeurde zeggen, als het al zo is dat hij nog leeft tenminste.


Jean-Claude Krief vertelde alles aan de politie. Drie kinderen van le Coral verklaarden aan de rechercheurs van de politie dat ze anaal verkracht waren, en een van de directeuren van de instelling, Jean-Noël Bardy, veklaarde dat hij deelgenomen had aan de 'sexuele therapeutische activiteiten' van de kinderen. Er werden 343 arrestatiebevelen uitgevaardigd tegen mensen die le Coral regelmatig bezochten -veeleer om er hun perverse sexuele driften bot te komen vieren dan om voor de kinderen te zorgen. Onder hen bevonden zich Sigala, Marceau, en de schrijvers Matzneff en Shérer van de beweging van Tony Duvert, een journalist van het pedofiele tijdschrift 'Gai Pied'. Drie jaar eerder hadden de schrijvers getuigenissen afgelegd waarin ze stelden dat Jacques Dugué (zie onze dossiers voor meer informatie over deze man) geen kinderen had misbruikt, maar dat de kinderen vrijwillig sexuele relaties hadden/onderhielden (met hem?/hen?)

Matzneff & Scherrer: les pédo-philosophes

Kapitein Barril van de gendarmerie had toen de instructie gekregen om het onderzoek stop te zetten, wegens het grote aantal 'persoonlijkheden' dat bij deze zaak betrokken was: minsters, rechters, journalisten, en zelfs een redactie-chef en columnist van de krant 'Le Monde', etc. Het dossier kwam in de garage van de leider van het politie onderzoek terecht, samen met dat over het satanische pedocriminele netwerk Kripten dat banden met België had.

Marcel Danze	Le magistrat
Preuve: passez la souri sur la photo (+ 18 ans)

Michel Krief, de broer van Jean-Claude, werd later dood gevonden. Iedereen dacht dat het om een moord ging, behalve de politie, die concludeerde dat het om een zelfmoord ging. Er was een vals proces-verbaal waaronder een handtekening stond die op die van Jean-Claude Krief leek en waarin de schrijver Shérer en Minister Lang van kindermisbruik werden beschuldigd. Of het hier om een val of om een valse handtekening gaat, weet niemand, maar Krief werd wegens die handtekening in de zelfde gevangenis opgesloten waar ook Sigala zat. De hoofdgetuige in deze zaak werd uitgenodigd om schriftelijk te bevestigen dat hij alles uit zijn duim had gezogen vanwege zijn gekrenkte gevoelens van liefde voor de stichter van le Coral, dat alles in een hoogdravende stijl en met woorden die hij niet eens kon spellen, en na 'drie suicide-pogingen'. Rechter Salzmann sloot de zaak Coral door een paar symbolische veroordelingen uit te spreken, dat ondanks de bekentenis van een van de directeuren van de instelling en de verontwaardigde protesten van de filosofen die opriepen tot de bevrijding van de pedofilie, en die beweerden dat ze het slachtoffer waren van een 'gewetensdelict'.

Jean-Claude Krief, die zich als mythomaan behandeld zag, zorgde ervoor dat zijn dossier zo snel mogelijk in handen van advocaat Baduel kwam, die een slachtoffer van het Kripten-netwerk verdedigde, want dezelfde Willy Marceau die in de zaak Coral verdacht werd, maakte ook deel uit van de bende die zijn client geprostitueerd had. Via zijn leden was het netwerk Kripten verbonden met het netwerk CRIES dat doorgedrongen was tot de burelen van UNICEF in Brussel, en met de persoon van Weinstein die deel uitmaakte van het netwerk Nihoul/Dutroux. Maar advocaat Baduel slaagde erin de rechtbank een dossier ter verdediging van de pooier,- die zei dat hij zelf slachtoffer van het netwerk was,- aan de zaak te laten toevoegen, wegens het feit dat die zijn concurrenten had aangegeven! De kinderen die door dit netwerk zijn verhandeld bevinden in zo'n ellendige toestand, dat de daders niets van hen te vrezen hebben.

HOE DE LINK TUSSEN DE ZAKEN CORAL EN ZANDVOORT GELEGD KON WORDEN

In 1998, dus zestien jaar na het schandaal, was de Belgische Stichiting Werkgroep Morkhoven op het spoor van het Zandvoort-netwerk gekomen. De activisten van die werkgroep hadden de hand weten te leggen op het materiaal van hun bronnen en ze maakten die vervolgens bekend aan de politie. Zij onderzochten foto nr. 9, waarop een volwassen man te zien is en een kind dat de penis van die man vast houdt. Toen Marcel Vervloesem, de leider van het onderzoeksteam, bij een Zwitserse Stichting op bezoek ging, ontdekte hij daar het dossier Baduel met daarin de foto waarvan Krief beweerde dat het een foto van de franse rechter was.

De franse rechter Salzmann had als onderzoeksrechter gefunctioneerd in veel zaken die verbonden waren met het Zandvoort-netwerk, en in al die zaken was hij even onhandig te werk gegaan, bijv. in de zaak Jacques Dugué (zie onze andere dossiers), de man die hij tot een symbolische straf veroordeelde, waardoor hij zich dertig jaar later opnieuw aan kinderen kon vergrijpen, dit keer aan de kinderen van zijn eigen eerdere slachtoffers. Hij gaf toen toe dat hij een van de personen was die het netwerk-Zandvoort van kinderporno voorzag. Het onderzoek naar de zaak Cecile Bloch werd eveneens door Salzmann geleid, en men is nog steeds met die zaak bezig zonder dat er tot nu toe echt vorderingen in zijn gemaakt. Maar met Marcel Vervloesem, die de zaak Zandvoort voor de rechter had gebracht, was justitie zo klaar: hij werd veroordeeld wegens schending van de privacy van dat kind dat twintig jaar eerder vermoord was, nadat de vader van het kind het herkend had op een nederlandse site die foto's van de slachtoffers verspreidde in de hoop ze te kunnen identificeren!

In de archieven van de zaak Zandvoort bevinden zich bijzondere lijsten met veroordeelde criminelen en met personen die bij die zaak betrokken zijn:

• Claude Sigala: code 'S-24'. Veroordeeld in de zaak Coral.
• Willy Marceau: code '27'. Veroordeeld in de zaak Coral. Hij werd eveneens beschuldigd in de zaak C.R.I.E.S. samen met Philippe Carpentier, ex-minnaar van dominee Doucé.
• Dominee Doucé: code 'GR', stichter van het netwerk 'Jezus Verlost' . Ex-minnaar van Philippe Carpentier van het netwerk C.R.I.E.S. en van Michel Caignet van het netwerk Toro Bravo (zie onze dossiers voor meer informatie daarover). De dominee was op het moment dat hij vermoord werd de persoon die de abonnementen administratie van het tijdschift 'Gaie France magazine' verzorgde.
• Michel Caignet: code 'ECH*-', neo-nazi, directeur van 'Gai France', veroordeeld wegens deelname aan het netwerk Toro Bravo.
• Tijdschrift 'Gai Pied': code 'ECH*-´ behorend tot de beweging van Matzneff.
• Jacques Dugué (zie onze 'dossiers' voor meer informatie over hem), vriend van Matzneff en Schérer, tot dertig jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens kinderverkrachting.Hij had veertig kinderporno-cassettes in zijn bezit, en het wordt officieel toegegeven dat hij die cassettes verhandelde met Marc Dutroux.
• Jacques Delbouille; code '32'. hij had nauwe banden met Weinstein die lid was van de netwerken Dutroux en Kritpen/Abrasax.

De Werkgroep Morkhoven gaf hem bij de politie aan. Delbouille werd gearresteerd wegens de 15 kuub aan kinderpornografisch materiaal die in zijn huis werd aangetroffen.

EEN HELD VAN DE BELGISCHE POLITIE PROBEERT DE RECHTER TEGEN BESCHULDIGINGEN TE BESCHERMEN.

De Belgische autoriteiten hebben twee jaar nodig gehad om alleen maar foto nr. 9 aan de politie-diensten te verstrekken. Maar inspecteur Zicot had minder dan twee uur nodig om vast te stellen dat de volwassen man die op foto nr. 9 te zien was, niet de Franse rechter, maar Marcel Danze was, een uitbater van een video-club die bekend was in het prostitutie-milieu
van Charleroi. Echter, Scotland Yard ontkent hardnekkig dat het hier om Marcel Danze gaat, terwijl dat voor anderen kennelijk overduidelijk is. De kale plekken op de hoofden van beide mannen verschillen. De ene draagt een bril, de andere niet. De ene lijkt op een rechter, de andere op een boef.

Inspecteur Zicot heeft nooit hoeven uitleggen waarom hij zo veel haast had om een rechter op zo'n magistrale manier af te dekken, en waarom hij van zijn positie bij de oude gerechtelijke politie van Charleroi gepromoveerd werd tot commissaris van de federale politie in Brussel.

Hij werd in de zaak Dutroux onschuldig bevonden aan de beschulding van vervalsing, gebruik van vervalste documenten, en van oplichting. Hij was specialist op het gebied van auto-diestallen, en hij zou de bendes die daarbij betrokken waren, beschermd hebben. Hij wordt er van beshuldigd verdenkingen van verzekeringsfraude te hebben gestuurd in de richting van de 'geschikte' verdachten, hoewel hij inlichtingen had over de betrokkenheid van Dutroux daarbij; daarbij zou hij belangrijke feiten die in het kader van de Dutroux-zaak een rol speelden, voor zijn meerderen hebben verzwegen, en hij zou de man hebben beschermd die voor de 'verdwijning' van de auto waarmee Julie en Melissa ontvoerd werden, gezorgd had.

IN DE JAREN 2005-2006 WORDT HET AANTAL VALSE SPOREN NOG GROTER,

Advocaat Baduel zegt dat Jean-Claude Krief gestorven is aan een natuurlijke doodsoorzaak, waardoor hij de geheimen die hij kende in zijn graf heeft meegenomen, terwijl zijn broer zijn toevlucht had gezocht in een Kibboutz in Israël. Daartegenover staat de verklaring van het steun-comité voor de rechter dat verzekert dat de gebroeders Krief speciale agenten van de franse geheime dienst waren, die met de hulp van de afdeling drugs- en prostitutie bestrijding van de politie,een set-up georganiseerd hadden tegen een eerlijke rechter die alleen maar tegen pedofilie streed.

Om de versie die de laatstgenoemden van de feiten geven samen te vatten: Jean-Claude Krief zou de inrichting voor psychotische en autistische kinderen hebben aangezien voor een socialistisch hoofd-kwartier; en de geheime diensten zouden hem hebben betaald om kinderpornografische foto's te gaan kopen in sex-shops in België en Nederland. Hij zou zich samen met zijn broer in hebben geschreven bij de socialistische partij en bij de 'Autonomen', een gewelddadige communistische splintergroepering, om de eerste van die die twee te bespionneren en de tweede te manipuleren, hetgeen uitgelopen zou zijn, niet op de natuurlijke dood van Jean-Claude, maar op de zelfmoord van zijn broer Michel. De geheime diensten, die aldus verantwoordelijk zouden zijn voor de moord op Michel, zouden na die moord een vliegtuig-ticket voor Jean-Claude hebben gekocht, zodat hij naar Israel kon vluchten. Een volkomen 'logische' verklaring.

Aan de andere kant: de tragische dood van Michel was voldoende om heel de familie Krief tot op de rand van een collectieve zelfmoord te brengen, wat wel eens de reden zou kunnen zijn geweest waarom Jean-Claude zijn beschuldigingen introk. Men ontkomt echter niet aan de nuchtere constatering dat het niet de agenten van de geheime dienst waren, noch de heethoofdige jonge communisten, die zich naakt lieten fotograferen terwijl ze bezig waren kinderen te misbruiken, maar wel degelijk een kinderrechter die direct verbonden was met wat als het meest verhevene in Franse regerings- en justitie-kringen werd beschouwd. Het comité ter ondersteuning van deze rechter is hevig verontwaardigd over de beschuldigingen die tegen deze man geuit worden, een man waarvan niemand de naam durft uit te spreken, uit angst dat zijn familie gezelfmoord wordt of dat hij zelf in de gevangenis beland.

_____