Marcel Vervloesem, ondersteund door Jacqueline de Croy en Jan Boeykens tijdens het proces, 19 november 2003.

MARCEL VERVLOESEM IS VRIJ, LEVEND EN WEL

Jacqueline de Croÿ & Jan Boeykens - 7 décembre 2010 - Vertaling: Eheu

”U hebt nu ondervonden wie uw vijanden zijn, maar u beseft niet hoeveel mensen uit de hele wereld zich voor u hebben ingezet”. Dat zei rechter Rob Perriëns van de Antwerpse strafuitvoeringsrechtbank tegen Marcel Vervloesem. Op die manier stelde de rechter de ‘smerige rol’ die de pers in deze zaak had gespeeld, aan de kaak. De vrijlating op 4 augustus 2010 van de oprichter van de NGO Morkhoven, is niet meer opgemerkt dan die van willekeurig welke andere gevangene.
De kranten hebben altijd verzwegen dat er in feite 700 moordpogingen op Marcel werden gepleegd doordat men hem in de gevangenis de nodige medische hulp weigerde. 700 keer heeft hij die moord-pogingen overleefd, zoals hij zelf elke keer tot zijn grote verwondering merkte als hij tijdens die periodes waarin hem afdoende medische zorg geweigerd werd, ‘s ochtends toch weer wakker werd.

Reeds in 1998 stelde Marcel Vervloesem het feit aan de kaak dat men de producenten van kinderpornografie in de kinderpornozaak Zandvoort, ongestraft hun gang liet gaan omdat ze door de politie als informanten voor het terugvinden van gestolen auto’s konden gebruikt worden. Op 15 november 2006 werd hij schuldig bevonden aan de reeks beschuldigingen die volgden op zijn bekendmaking van het bestaan van 88.539 kinderpornofoto’s en die in éen keer alle ministers van justitie en politiediensten van Europa in hun hemd zette. Deze laatsten hadden immers steeds beweerd dat er ”diepgaande onderzoeken” werden gevoerd waaruit bleek dat er “geen sprake was van pedocriminele netwerken”. Het Hof van Beroep van Antwerpen bevestigde op 6 februari 2008 het vonnis dat Marcel Vervloesem schuldig was aan “verkrachting”, niettegenstaande het feit dat de medici hadden verklaard dat hij fysiek onmogelijk in staat was tot dat misdrijf. Hij werd op 5 september van datzelfde jaar in de gevangenis opgesloten. Het Europese Hof voor de Mensenrechten weigerde hem te beschermen tegen de folteringen die er in de gevangenis volgden en die door twee Belgische justitieministers stilzwijgend werden toegestaan.

Sinds zes jaar heeft Marcel kanker, en een uitzaaiing daarvan werd op de dag van zijn veroordeling door middel van een operatie voorkomen. Hij is van die kanker nooit genezen, maar ze heeft zich tot nogtoe ook niet verder uitgezaaid. Marcel had ook nierproblemen. Doordat de gevangenis hem gedurende twee maanden een nier-dialyse weigerde, is 40% procent van zijn nierfunctie verloren gegaan. Hij verloor ook 30% van zijn hartfunctie. Verder is hij een stuk van zijn heup kwijt geraakt. Men had hem, toen hij een zware infectie kreeg, immers als zware suikerzieke met een psychiatrische patient in eenzelfde cel opgesloten. De psychiatrische patient die niet verzorgd werd, vervuilde de cel met zijn uitwerpselen, hetgeen tot gevolg had dat een deel van Marcel’s heup wegens afsterving geamputeerd moest worden. Doordat Marcel het door zijn hopeloze situatie niet meer zag zitten, stelde de Belgische justitieminister Stefaan De Clerck voor om hem een pil te laten innemen die een hartstlstand zou veroorzaken. Twee artsen raadden Marcel aan om zelfmoord te plegen door 10 dagen achtereen zijn insuline niet te gebruiken.
Maar na 42 dagen zonder insuline, leefde Marcel nog steeds. Marcel werd gedurende zijn zare operaties ook 599 uren met zijn enkel aan het ziekenbed en medische toestellen geboeid. Dat gebeurde zogezegd ‘om medische redenen’, wat volkomen illegaal is. Bij zijn vrijlating had hij het zicht aan één oog bijna geheel verloren als gevolg van de weigering hem oogheelkundige zorg te verlenen. Hij heeft daardoor echter geen staar opgelopen, wat volgens de oogarts bijna een wonder is.

De voorwaarden voor zijn vrijlating bevatten onder andere een contactverbod met de pers. Het gaat hem om de pers wier ‘smerige rol’ o.a. had bestaan uit het betalen van analfabeten om hem te belasteren en hem het recht op wederhoor werd ontzegd. Men interviewde hem wel maar de belangrijkste zaken werden doodgezwegen of verdraaid weergegeven. Het wordt hem eveneens verboden om contact te hebben met mensenrechtenorganisaties, zogenaam om te voorkomen ”dat hij opnieuw de misdrijven zal plegen waarvoor hij in de gevangenis zat’. Maar in werkelijkheid is men bang voor het feit dat hij verder rond de kinderpornozaak Zandvoort zou werken. Dat wordt namelijk als een ‘misdrijf’ beschouwd. Marcel mag ook geen contact opnemen met de vzw Werkgroep Morkhoven en met acteur Jo Reymen (geen lid van de Werkgroep Morkhoven) die hem altijd zijn blijven steunen en hem in de gevangenis opzochten. Zodoende heeft de rechter ons hart gebroken, want met Marcel samenwerken was een grote vreugde voor ons. Men kan zich afvragen of dit wel grondwettelijk is.

Wij beloofden Marcel dat we hem in stilte in de gaten zouden houden, en pas zouden optreden op het moment dat we zouden merken dat hij gevaar liep. De affaire escaleerde doordat Yvo Meulemans van de krant Het Nieuwsblad, een artikeltje publiceerde over de vrijlating van Marcel dat, zoals zijn artikeltjes in het verleden, totaal misleidend is. Het is dus het aangewezen moment om een boekje open te doen over de hele zaak.

Enkele maanden geleden veroorzaakte het nieuws over de vrijlating van Marcel, een emotionele aardbeving in het dorpje Morkhoven. De mensen van het dorp die hem jarenlang op zijn veldtochten tegen schendingen van kinderrechten hadden begeleid, kwamen onmiddellijk in actie om zijn nieuwe appartement te verven en te meubileren, om gordijnen te naaien etc… Ze hebben nooit begrepen waarom Marcel in de gevangenis werd opgesloten.

Ze zijn ook gezamelijk in opstand gekomen tegen de mensen die valse getuigenissen hebben afgelegd tegen Marcel in ruil voor het ongestraft laten van de zedenmisdrijven die ze zelf tegen kinderen gepleegd hebben, en van de drugshandel en kleine diefstallen (maar ook gewapende roofovervallen) waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt. “Ik heb het niet alleen gedaan”, zei een vriendje van Victor, de halfbroer van Marcel, bij wijze van verontschuldiging.

Familie en vrienden van Marcel zeggen dat Marcel nu veiliger is dan in het verleden omdat de politie de opdracht kreeg bij het minste of geringste probleem op te treden terwijl het de politie van Morkhoven vroeger verboden was om actie te ondernemen. Twee geduchte oude dames slaan bij de kleinste verdachte beweging in de buurt alarm, en ze bellen de ambulance zodra ze vinden dat Marcel er slecht uitziet. Ze hebben zijn leven al twee keer gered hoewel de artsen telkens moeten vaststellen dat het een wonder is dat hij het alweer heeft overleefd. Een andere oude dame sprak Marcel op straat aan met de vraag: “U bent toch Marcel Vervloesem?”, en toen deze bevestigend antwoordde, haalde ze een kostbaar horloge uit haar tas en bond dat om zijn pols.

Wij hadden de mensen die zich corrrect gedroegen ten tijde van de Zandvoort-affaire, gevraagd om de vrijlating van Marcel geheim te houden, uit voorzorg voor zijn veiligheid. Maar desalniettemin kwamen er Duitse, Nederlandse en Italiaanse journalisten aan zijn deur bellen. Marcel liet ze telkens het vonnis van de rechter zien waarin staat dat hij een spreekverbod heeft met de pers. De journalisten bleken dat te respecteren alhoewel ze zich ernstige vragen stelden bij dit spreekverbod dat is strijd is met de Belgische grondwet. Marcel’s dochter zegt dat ze hem een mooi mobieltje hebben gegeven, en een computer en een schrijfmachine. Ook tussen journalisten zitten dus fatsoenlijke mensen.

We hoorden alleen maar positieve berichten, totdat de lui die Marcel vals hebben aangeklaagd, aan zijn telefoonnummer en adres probeerden te komen. Vrienden van Marcel verhinderden hen om bij hem in de buurt te komen. Maar Ivoke, de zogezegde journalist die de hetze tegen Marcel in Het Nieuwsblad is begonnen, telefoneerde vervolgens naar Marcel’s vrienden en probeerde achter zijn telefoonnummer te geraken.

De krant Het Nieuwsblad verbrak de relatieve ‘wapenstilstand’ door in haar roddelrubriek een nieuw artikeltje met laster en smaad over Marcel te publiceren. Op een kinderachtige manier kwalificeerde hij Marcel die al acht jaar voor het losbarsten van het schandaal Dutroux, de industrie van kinderpornofilms aan de kaak stelde, opnieuw als ‘de zelfbenoemde kinderpornojager’. Ivoke beweerde tevens dat Marcel werd veroordeeld voor ‘afpersing’ en hij suggereerde dat Marcel met de ONG Morkhoven had ‘gebroken’, wat volledig onjuist is. Doordat het berichtje in allerlei roddelblaadjes verscheen, leek het bijna op een campagne om de waarheid achter wat er gebeurd is, opnieuw weg te moffelen.

Wij blijven ons afvragen waarom de kinderpornozaak Zandvoort ten allen koste moest dichtgedekt worden en waarom het Hof van Cassatie op 24 juni 2008 het lef had om een vonnis te bekrachtigen waarin een man zonder prostaat schuldig werd bevonden aan verkrachting op 3 minderjarigen (voor de klachten van zijn halfbroer en diens vriendjes werd Marcel, na jarenlang aan de schandpaal te zijn genageld, tenslotte vrijgesproken).

De meeste mensen hebben wel door wat er in feite gebeurd is en het is daarom dat er geen enkel verkeerd woord over Marcel, die ernstig ziek is, nog gepikt kan worden.