Bernard Alapetite: arrestation dans le cadre du réseau Toro Bravo

Zandvoort Coral & Toro Bravo: Bernard Alapetite

Jacqueline de Croÿ - traduction: Eheu

Bernard Alapetite, geboren op 2 april 1951 in Saint-Maur in de buurt van Parijs, is een van de cineasten die de pedo-socialistische en de neo-nazi takken van het Zandvoort netwerk met elkaar verbinden. Hij was in 1992 éen van de driehonderd veertig 'kunstenaars' tegen wie een arrestatie bevel werd uitgevaardigd, omdat ze ervan vedacht werden de 'levensplek' le Coral bezocht te hebben om er gehandicapte kinderen te misbruiken. Hem overkwam dus het zelfde als een flink deel van de huidige hoge magistraten, waaronder de rechter die naakt gefotografeerd werd op het moment dat hij bezig was een een klein jongentje te misbruiken, en die toevallig de voorzitter is van een van de organisaties van Bernard Kouchner, de huidige minister van Buitenlandse Zaken. Allemaal mensen uit de 'high-society', waaronder dertien hoge ambtenaren die 'gefaald' hadden in de zaak van de verdwenen kinderen uit Yonne en in die van Claude Dunant die zijn kelder ingericht had als martelkamer waar twee jonge gehandicapte meisjes meer dood dan levend uit gekomen waren.

De affaire Coral was nog maar nauwelijks in de doofpot gestopt, of Bernard Alapetite begon met het uitgeven van een kinderpornografisch tijdschrift met de naam Backside (1983-1985), waarna de tijdschriften Jean's (1985), Eklat (1985), Beach Boys (1984-1986), en Photokid (1996) volgden. Maar zijn politieke gezindheid veranderde: hij bleef socialist, maar voegde zich tegelijkertijd bij de neo-nazistische 'Onderzoeks en studie groep voor de Europese Beschaving' (GRECE), een verband van verschillende elitistische rechts-extremistische splintergroeperingen die na de Algerijnse oorlog ontstaan waren. De leider van GRECE was Alain de Benoist, een franse schrijver-journalist, kind van een katholieke famile uit de haute-bourgeoisie van het platte land die een europees eugenetisch nationalisme na streefde.

Alapetite knoopte nauwe banden aan met Jean-Manuel Vuillaume die een studio voor de productie van kinderporno-video's in Columbia had en een galerie die op twee honderd meter van de Senaat in Parijs gevestigd was en waar hij 'arstistieké' foto's van naakte kleine jongetjes exposeerde, terwijl hij ook nog uitgever was van het tijdschrift Palestra.
Had deelde dezelfde ideologie als Michel Caignet, een uitgever van kinderpornografie met een verminkt gezicht, wiens tijdschriften keer op keer verboden werden, waarna hij ze steeds weer onder een andere naam uitgaf: Gaie France Magazine, Alexandre, Sparte, etc.

Dominee Doucé was hem te hulp geschoten en had hun de bescherming van het Elysée bezorgd, via de katholieke Glencross die pastoor was in Saint-Leger-des-Vignes en bij wie Hubert Vedrine, de latere minister van Buitenlandse Zaken van Francois Mitterand, woonachtig was sinds 1977, in het kader van zijn ambitie om daar in de gemeente-raad gekozen te worden. De pastoor adopteerde elk jaar een kind uit Columbia, en het laatste kind dat hij adopteerde kwam uit Peru: zo woonden er bij hem steeds vijf kinderen, die de gewoonte hadden om te 'verdwijnen' zodra ze meerderjarig waren. In het kleine huisje op de hoek van de straat zat de grootste kinderporno studio van Frankrijk verstopt: er werden 30.000 foto's van de kinderen aangetroffen die geadopteerd werden om ze naakt te laten poseren voor de tijdschriften van de bende, tegen 50 franse franc per seance.

De affaire explodeerde in 1990. Net nadat pastoor Glencross was gevangengezet, verdween dominee Doucé. De eerste stierf aan een hartaanval, de laatste werd met meerdere pistoolschoten om het leven gebracht en naakt teruggevonden in het Rambouillet bos vlakbij Versailles. Niemand weet wat er van de geadopteerde kinderen van de pastoor van St. Léger is geworden. Hubert Vedrine liet nooit blijken welke emotie de verdwijning van zoveel jongens uit het huis waar hij woonde bij hem veroorzaakt had, of hoe het kon dat hij niets gemerkt had van wat er in dat huis gebeurde.

Een tweede Toro Bravo zaak ontstond in '94 toen bij een lid van het hoger personeel van een bedrijf in Parijs een video-cassette ontdekt werd, wat uiteindelijk in 1996 uitmondde in de arrestatie van de nog in leven zijnde verdachten uit de eerst Toro Bravo-zaak en in die van Bernard Alapetite, samen met 71 producenten en kopers van video's met een pedofiel karakter.

Het jaar daarop was Alapetite nog maar net wegens goed gedrag op vrije voeten gesteld, hoewel hij drie keer voor dezelfde feiten veroordeeld was en vele malen de zelfde misdaden had gepleegd, of hij werd opnieuw gearresteerd in het kader van het oprollen van het netwerk 'Ado 71' waarbij 814 huiszoekingen werden verricht, 686 arrestaties en 103 strafrechtelijke onderzoeken uitgevoerd, terwijl er tijdens die operatie 5 personen waren die een eind aan hun leven maakten. Terwijl de Franse Justitie juist heel goed werk had verricht, werd ze bekritiseerd omdat ze de mensen die de schande om door justitie ondervraagd te worden over kinderverkrachtingen niet aankonden, niet met genoeg tact behandeld zou hebben.

De Stichting Werkgroep Morkhoven had al tien jaar onderzoek gedaan naar de Belgische, Portugese en Nederlandse vertakkingen van dit netwerk, voordat ze in 1998 alle bewijsstukken in handen kreeg. Daaronder bevond zich de collectie van Jean-Manuel Vuillaume, die zo ijdel was dat hij zijn kinderporno-foto's ondertekende, en tevens materiaal van al de belangrijkste daders van de netwerken le Coral en Toro Bravo. In totaal was er sprake van 90.081 slachtoffers.

Bernard Alapetite en zijn medeplichtigen werden in 2000 veroordeeld als zijnde leden van een uitsluitend Frans kindermisbruik-netwerk, zonder banden met België, Nederland en Portugal, hoewel duidelijk bewezen was dat die banden er wél waren.

In 2007 zijn al die mensen weer op vrije voeten, en het is niet waarschijnlijk dat ze van de zucht naar het geld dat hun handel opleverde, genezen zullen zijn, zodat ze alle mogelijkheid hebben opnieuw te beginnen. Zodoende was het begrijpelijk dat Alapetite verdacht werd betrokken te zijn bij de ontvoering van het Portugese meisje Maddy.