Commandant Zarmaev zal niet door de Russen doodgemarteld worden, maar door de Belgen.

Jacqueline de Croÿ - 8 avril 2011 - Vertaling: Eheu

Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens ´´heeft het te druk´´ om het verzoek dat op 4 april j.l. is ingediend om maatregelen te treffen om het leven van commandant Arbi Zarmaev - een tsjetsjeense krijgsheer- te redden, in behandeling te nemen, maar de dag daarop is het binnen een paar uur tot het oordeel gekomen dat de uitlevering van de gevangene aan Rusland geannuleerd dient te worden. UNHCR

Amnesty International is tot de conclusie gekomen dat commandant Arbi weinig kans zou hebben op een eerlijk proces in Rusland, waar hij ´´het risico loopt gemarteld te worden´´. Het ´eerlijke´ proces dat in de EU tegen hem gevoerd is daarentegen, heeft hem een veroordeling opgeleverd wegens het toebrengen van een messteek die door het slachtoffer zelf, een andere Tsjetsjeen, werd toegeschreven aan een Albanees. Zijn detentie werd met 16 maanden verlengd, bij wijze van voorbereiding op zijn uitlevering aan Rusland, die nu dus tenslotte onrechtmatig is bevonden. De door de EU voorgeschreven menselijke omstandigheden waaronder hij werd vastgehouden stonden kennelijk toe dat zijn handen en voeten langs zijn rug werden vastgebonden, met als gevolg dat zijn boeien botdiepe vleeswonden veroorzaakten.

De minister van Justitie heeft hem medische behandeling toegezegd, op voorwaarde dat hij zich met boeien om de botdiepe open wonden aan handen en voeten naar de ziekenzaal laat brengen. Dezelfde minister verbiedt zijn vrijlating op basis van een psychiatrisch rapport waarin hij gediagnosticeerd wordt als lijdende aan ´achtervolgings-wanen´ en waarin hem in plaats van desinfecterende medicatie voor zijn wonden neuroleptica worden voorgeschreven. Minister De Clerck ontzegt de commandant het recht om zijn familie en zijn kinderen te zien, maar heeft hem wel toegestaan een televisie-toestel te huren!

Dokter Gagliardi, professor aan een Hoge School voor medisch- en psychologisch specialisten, heeft de commandant op zijn eigen verzoek op 5 april j.l. bezocht, in het kader van een onderzoek naar zijn psychische en lichamelijke gesteldheid. De arts is van mening dat een opname in een psychiatrische justitiële instelling in zijn geval niet noodzakelijk is, terwijl minister De Clerck het recht denkt te hebben daartoe wél opdracht te mogen geven.

Na lezing van het rapport van een échte expert, vraagt men zich af hoe een gevangenis-psychiater die zo weinig benul heeft van zijn vak dat hij wonden denkt te kunnen desinfecteren met behulp van neuroleptica, zich de luxe kan veroorloven van een peperdure auto...

Conclusies van het lichamelijk en psychologisch onderzoek van commandant Arbi Zarmaev
Door Professor Giorgio Gagliardi- d.d. 5 april 2011

Even voor twaalven arriveerden wij bij de gevangenis van Brugge, in gezelschap van de vertegenwoordigster van de Stichting princesses de Croÿ et Massimo Lancelotti en van de NGO Morkhoven, en van Imrat, de vertegenwoordiger van een Europarlementariër die officieel toestemming heeft elke willekeurige gevangenis te bezoeken, alsmede in dat van Ayndi en Khedi, de broer en zus van commandant Arbi Zarmaev. Een nieuwe advocaat, Terence Halsbergen, en de regulier advocaat van de heer Zarmaev, Thomas Gilleis, komen even na ons bij de gevangenis aan.

De directeur van de gevangenis, Jürgen van Poeck, arriveert. Hij begint een gesprek met de advocaten en geeft ze toestemming de heer Zarmaev te bezoeken. De advocaten leggen uit dat ik Arbi kom bezoeken om zijn psychische en lichamelijke toestand te observeren, na daartoe door hem zelf schriftelijk te zijn uitgenodigd.

Vervolgens controleert de directeur mijn identiteits-kaart. Ik vertel hem dat Khedi als tolk zal optreden, omdat Arbi alleen Tsjetsjeens en Russich en een beetje Nederlands spreekt, terwijl ik zelf geen van die talen beheers. Er volgt een andere discussie waarin Ayndi en Imrat eveneens het recht vragen Arbi te bezoeken. De directeur stelt dat Arbi zo in de war is dat hij zijn familie niet wil zien . Wat Imrat betreft, deelt hij mee dat zijn mandaat van de EU niet geldig is zonder de toestemming van de minister van Justitie.

Even later arriveert een man die zich voorstelt als de huisarts die Arbi is toegewezen als behandelaar, en die zegt dat hij mij diens medisch dossier zal laten zien.

Vervolgens gaan we de gevangenis binnen samen met de advocaten. We komen aan bij de afdeling ´AIBV´. De arts en een verpleegster nemen me mee in hun kamertje. De arts vertelt me dat Arbi in de Brugse gevangenis is aangekomen vanuit de gevangenis van Hasselt:

´´Toen hij hier aankwam verkeerde hij in een normale toestand maar met heel diepe etterende snijwonden vanwege de boeien´´, wonden die hij zegt te zijn begonnen te behandelen. Hij geeft me met zijn duim en wijsvinger aan dat de wonden meer dan een centimeter diep zijn. Ik vraag hem: ´´ Is het bot zichtbaar?´´ en hij antwoord bevestigend.

´´ Arbi is hier in de gevangenis aangekomen terwijl hij behandeld werd met CLOPIXOL, maar omdat hij aggressief was zijn we begonnen met een behandeling door ZYPREXA van 10 mg per dag´´.

De arts vertelde me verder dat Arbi zich aan het hoofd en op diverse andere plekken verwond had. De bloed-testen waren normaal, volgens hem. Hij toonde me een urine-onderzoek om resten van drugs op te sporen: de uitslag was negatief en het creatinine-gehalte was normaal. De arts vertelde me dat Arbi normaal at en dronk. ik vroeg hoeveel hij woog, maar daarover stond niets in het dossier.

We verlieten het kamertje van de arts. De bewaarder opende de deur van de cel waarin zich een kijkgat in de vorm van een klein raampje bevindt en die voorzien is van tralies.

Ik tref Arbi aan gekleed in een blauwe overall, die zijn lichaam bedekt, en zijn handen en voetten. Hij draagt schoenen. Hij zit in een foetus-houding op bed, met opgetrokken benen die hij van links naar rechts heen en weer schommelt. Hij bleef enkele minuten zo schommelen, en toen zij hij met een heldere en goed verstaanbare stem dat hij alleen met Thomas Gillis wil praten. Hij staat op, en begint heen en weer te lopen in de smalle ruimte naast zijn bed, met schommelende armen, en dan loopt hij naar de getraliede deur.

Hij beweegt met zijn armen, niet op een ongecontroleerde manier, maar op het ritme van zijn stappen. Hij zegt iets in een taal die ik niet ken en ik informeer naar wat hij zegt. De advocaat vertaalt dat hij zegt dat hij zijn familie wil zien en dat de directeur daar toestemming voor heeft gegeven. Een bewaarder gaat de boeien halen die hij moet dragen als hij naar de bezoek-ruimte wil, maar Arbi weigert die boeien. Dan, volgens de vertaling, vraagt hij om een riem, niet die van de politie, maar aparte. Hij spreekt alleen met Thomas Gilles, zonder verbaal geweld, en terwijl hij spreekt gebruikt hij steeds gebaren.

De diagnose die op dit moment voor Arbi gehanteerd wordt terwijl hij in de AIBV afdeling zit opgesloten, luidt dat zijn bewustzijnstoestand hen en weer gaat tussen normaal (SOC) en abnormaal, welke laatste voor hem een mechanisme is waardoor hij zichzelf in soort van ´trance´ brengt.

Hij spreekt luid en duidelijk (hij wil zijn familie zien; hij weigert de boeien, etc.). Er zijn andere zinnen die onbegrijpelijk zijn, zoals ´´niet de riem van de politie, een aparte´´. Zijn blik is voortdurend strak. Zijn gezichtsuitdrukking is in overeenstemming met zijn woorden. Hij is niet agressief, en hij gedraagt zich niet als een automaat.

Ik deel de arts mede dat Arbi’s opsluiting in de AIBV hem in een half-verwarde toestand heeft gebracht. Hij antwoordt:
- Hij is bang voor de uitlevering.
- Hij praat alleen met zijn advocaat als die komt.
- Hij zit altijd alleen, (in dit geval is dat dus het gevolg van een strafmaatregel), waardoor hij zich in een soort toestand van roes brengt om kalm te kunnen blijven, totdat hij gedachten krijgt die negatieve emoties in hem oproepen.

De arts zegt tegen mij dat de psychiater die hem andere medicatie heeft gegeven, vindt dat hij in de war is.

De broer van Arbi, die hem op 28 maart. d.w.z. acht dagen geleden, voor het laatst heeft gezien, beweert dat hij toen in een normale toestand verkeerde, en dat hij geschoren was. Hij zegt dat er blauwe plekken op zijn gezicht te zien waren (die nu misschien door zijn baard bedekt worden) en op zijn lichaam, en grote gaten aan zijn enkels en polsen, evenals een lange wond in zijn rechter arm, waar een infuus in was genaaid.

NOOT: Het Nederlandse woord ´ apart´ schijnt ´appartement´ te kunnen betekenen. Het verzoek van Arbi om 'een aparte riem’ is waarschijnlijk een verzoek om op verschillende plekken om zijn lichaam riemen aan te brengen in plaats van de boeien die hij gedwongen moet dragen, zodat de pijn aan de diepe wonden aan zijn polsen en enkels hem niet verhindert naar de bezoek-ruimte te gaan om zijn familie te ontmoeten.

Ik ben ervan overtuigd dat een andere behandeling de heer Zarmaev in staat stelt snel te genezen en snel weer in zijn familie en sociale omgeving te reïntegreren.

Bruxelles,05\04\2011

________________
Vertaler Eheu NB: Noot van de vertaler van deze tekst in het Nederlands: dat is toch wel heel gortig wat hier gebeurt. Zarmaev spreekt blijkbaar nauwelijks Nederlands, en Gagliardi spreekt helemaal geen Nederlands, terwijl de familie die Tsjetsjeens met de man spreekt niet toegelaten wordt tot het onderhoud dat Gagliardi met hem heeft. De advocaat en arts van de gevangenis die er wel bij zijn geven echter blijk van een totale onbenulligheid en mogelijk kwade trouw (bijv. tegenover Gagliardi voor wie ze het Nederlands van Zarmaev kennelijk in het Frans vertalen). Want iedereen die een beetje vertrouwd is met de manier waarop vreemdelingen met maar weinig kennis van het Nederlands zich uitdrukken in die taal, ziet onmiddellijk dat Zarmaev met woorden die hij hier uitspreekt ´ik wil een riem, niet van de politie, apart´ bedoelt te zeggen ´ik wil andere boeien, niet die van de politie (cq de gevangenis)' m.a.w. ´ik wil andere boeien dan deze stalen die ik nu om mijn polsen en enkels moet dragen om naar de bezoek-ruimte te gaan, ketenen of touwen etc. die geen pijn aan mijn wonden veroorzaken’. Als je ook maar iets weet van vreemde talen besef je dat meteen. Bovendien geeft het mogelijk aan dat die arts en advocaat op een typisch Vlaamse manier ook geen fatsoenlijk Nederlands en Frans kennen, want 'apart’ kan in het Nederlands helemaal geen ´appartement’ betekenen. En op basis van zo’n manier van spreken zou de psychiater van die gevangenis dus de diagnose ´psychotisch’ stellen? Werkelijk schandalig!